Schmüsibüsi

Dasch jetz aso die letscht Kolumne do. Am 17. Februar 2011 isch die erschti abdruckt worde, und jetz die letscht. Ölf Joor, 107 Kolumne, öppe 300 000 Zeiche, Vollund Leerschleeg. Jetz isch denn aso fertiggschleeglet do. Danke öich allne, wo die Kolumne regelmeessig glääse häi. Danke an Markus Christ für d Mundart-Korrekture – und vor allem au für d Geduld, wenn e Kolumne mol chly Verspötig gha het. Und danke au an all die, wo mer d Theme gliiferet häi, öb absichtlig oder nit.

I lueg chly myni Notize dure, woni scho lang vergässe ha, dass i die ha, aber no irgendnöimen uf em Computer sy. «Die Tante», zum Byspiil. Dört drin stoht, dass d Tante vo der Anouk ihre Huusarzt ei Mool im Joor zum Ässen yyladet. Ellei sy Aawääsehäit gäb ihre s Gfühl, gsund z sy. Das würd ihre grad en Arzttermin erspare. I hoff, die Rächnig goht uf.

I lueg chly wyter und mach d Datei «Jamais» uf, kei Ahnig meh, was drin stoot. I liis, dass sich z Payerne zwee Soldate bi der Nachtwach im gröschte Schneegstööber gegenüber stönde, d Eermelaasätz sy vom Yys verchruschtet, d Finger yygfroore. In der dunkle Nacht äfach warte, wenn nüt passiert und mit em Wüsse warte, dass au nüt wird passiere, dasch hert. Irgendäinisch wogt der jünger vo dene beiden e Blick uf sy Uhr. Mit de gfroorene Finger will er der styffi Manteleermel zruggschiebe, wos plötzlig «Jamais!» in d Nacht yyne donneret. Der Soldat verschrickt. Und us em gfroorene Schnauz vo sym Gegenüüber dringt: «Jamais regarder sur la montre! Jamais!»

Ah, e Notiz mit em Titel «Schmüsibüsi». Dasch noni so lang här, das weiss i no. Und zwar bini vor eme Wyyli, es wird letscht Winter gsi sy, mit der Lea Richtig Ammel gwanderet. Es het Schnee gha. I erinnere mi, dass mer chalt gha häi. Au chly Hunger. Mir sy ins Dorf yynespaziert und voilà, an e Hoflaaden aanegloffe. Mir sy in dä Hoflaaden yynegstürzt und häi öises Glück fascht nit chönne glaube: Guzzi, Kaffi, Öpfelmoscht, «was das Herz begehrt». D Lea het denn mit Truubechärne gfüllti Stoffbütteltierli entdeckt, en Üüle, e Hund, es Chätzli. Das syg doch es härzigs Gschänk für ihri Schwöschter, het d Lea gsäit, und e sones Chätzli kauft.

Es paar Dääg spöter hani bi der Lea das Chätzli gseh. Öb si das nit häig welle der Schwöschter schänke, hani se gfrogt. Eigetlig scho, aber si fänds sälber so härzig und häigs au grad chönne bruuchen as Trooscht-Spänderli. Mir sy aso am Sunntig druuf nomol uf Ammel, dasmol mit eme groosse Rucksack. Mir sy mit em Bus bis ins Dorf gfahren und au grad diräkt uf der Hoflaade zue. I glaub, mir häi alli Büsi kauft, wos gha het, für d Schwöschter «nomol» äis, für d Tante, für der Cousin, uf Stuttgart und ins Elsass sy die Chätzli verschickt worde. I bi glaub no nie so vill z Ammel gsi wie das Joor. Und überhaupt richte sich myni Wanderrouten immer meh nach Hoflääde, chani sehr empfähle. Aso danke au fü d Hoflääde.

Daniela Dill ist Spoken-Word-Autorin, stammt aus Lausen und lebt in Basel. Sie arbeitet im Wortstellwerk – Junges Schreibhaus Basel.

MUNDART

Image Title

Möchten Sie weiterlesen?

Ja. Ich bin Abonnent.

Ja. Ich benötige ein Abo.

Article

Image Title